پل های زنده با ریشه درختان

مگالیا Meghalaya  نام ایالتی در کشور هندوستان است. گفته می‌شود؛ اینجا یکی از پر باران‌ترین مناطق دنیا است. مکانی بسیار زیبا با طبیعت بکر، جنگل‌های انبوه و رودهای خروشان که چندیست توریست‌های بیشماری را به سوی خود کشانده است.

گذر از این رودهای خروشان یکی از دغدغه‌های همیشگی اهالی این منطقه بوده است. اما مردم این ناحیه به جای ساختن پل‌های چوبی، سنگی، فلزی، سیمانی، بتونی و به جای استفاده از دانش مهندسی و معماری روز، سال‌های متمادی است که از بخشندگی درختان منطقه استفاده برده و پل‌های زیبایی از ریشه درختان بدون قطع حیات آنها ساخته‌ و می‌سازند. آنها در این راستا به هنر و دانشی منحصر به فرد دست یافته‌اند.

مردم ریشه‌ها و شاخه‌های درختانی را که در دو سوی رودخانه قرار دارند، با دست در راستای افقی قرار می‌دهند و به تدریح شبکه‌ای زنده از ریشه‌ها و شاخه‌ها ایجاد می‌کنند.

طول بعضی از این پل‌های زنده، حدود سی متر است و می‌تواند وزن پنجاه نفر و حتی بیشتر را هم تحمل کند. بعضی از آنها بصورت دو طبقه برای تردد ، یک طرفه ساخته شده‌اند.

از آنجا که این پل‌ها زنده هستند، مقاومت و دوام آنها نسبت به پل‌های چوبی، بسیار بیشتر است. هر روز هم با رویش زائدهای جدید به دوام و قدرت پایداری آنها اضافه می‌شود.
چرا که میزان بارش سالانه در این منطقه به ۱۵ متر می‌رسد. همین بارش باعث رشد تدریجی این پل‌های زنده شده و بر مقاومت آنها می‌افزاید.

ساکنان محلی مگالیا، بیش از هزار سال است که این کار را می‌کنند، آنها بیشتر از درخت کائوچو برای این کار استفاده می‌کنند.

البته ساخت یک پل با این روش، زمان بسیاری نیاز دارد. یعنی برای یک پل حدود ده تا پانزده سال زمان لازم است.

این کار به صبر و حوصله فراوان نیاز دارد و سازنده پل باید، بدون آسیب رساندن به بافت زنده درختان، آنها را در جهت مناسب  قرار داده تا ریشه‌ها در همان جهت به رشد خود ادامه دهند.